Macudziński Bolesław Józef Franciszek (1893–1966), prawnik, pionier szkolnictwa hotelarskiego w Polsce, działacz na polu sportu i turystyki. Ur. 3 XII w Wadowicach, był synem Jana i Edwardy z Drapellów. Ojciec jego był początkowo pomocnikiem aptekarskim, a później właścicielem aptek w Wadowicach i Krakowie. Szkołę podstawową oraz III Gimnazjum J. Sobieskiego ukończył M. w Krakowie w r. 1912, po czym podjął studia na Wydziale Prawa i Administracji UJ, które ukończył po przerwie wojennej, uzyskując w r. 1921 stopień doktora praw. W okresie pierwszej wojny światowej walczył na froncie rosyjskim i rumuńskim w wojsku austriackim (1914–8); w l. 1918–21 służył w armii polskiej. W r. 1919 awansował do stopnia kapitana pospolitego ruszenia. W następnych latach pracował m. in. w Ziemskim Banku Kredytowym w Krakowie, potem jako referent w Okręgowej Izbie Kontroli Państwa, a później do r. 1935, był kierownikiem garaży i warsztatów samochodowych Przedsiębiorstwa Spółdzielczego «Meta» w Krakowie.

M. od wczesnych lat uprawiał szermierkę, narciarstwo, a później automobilizm. Jako jeden z założycieli Tatrzańskiego Towarzystwa Narciarzy (TTN, 1910) należał do jego zarządu, był członkiem sekcji narciarskiej, turystycznej i szermierczej Akademickiego Związku Sportowego w Krakowie oraz współorganizatorem Polskiego Związku Narciarskiego (PZN, 1919) i członkiem jego zarządu. Przez kilka lat działał jako czynny instruktor narciarski. Był przewodniczącym Związku Tow. Krzewienia Narciarstwa (1934–9), przewodniczącym Międzynarodowej Komisji Komunikacyjnej i Turystycznej oraz członkiem Zarządów: Ligi Popierania Turystyki, Rady Ekspertów dla spraw Turystyki przy Wydziale Turystyki Min. Komunikacji, Rady Turystyki Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki (GKKFiT). Znany był jako międzynarodowy sędzia narciarski oraz współorganizator Narciarskich Mistrzostw Świata (FIS) w Zakopanem w l. 1929 i 1939. W l. 1935–9 był dyrektorem Polskiego Związku Turystycznego w Krakowie i stał się organizatorem nowoczesnego ruchu turystycznego. W r. 1933 zainicjował pierwszą w Polsce szkołę hotelarską w Krakowie, której był współorganizatorem. W okresie drugiej wojny światowej pracował w przedsiębiorstwie sprzedaży opału i materiałów budowlanych w jednej z firm krakowskich. W r. 1940 był aresztowany przez Niemców. Po wojnie uczył w Krakowie w Liceum Hotelarskim, Liceum Przemysłu Gospodniego, Państwowej Szkole Gospodarczej, Technikum Gospodnim MGK, Technikum Gospodarczym, w których wykładał przedmioty związane z organizacją i ekonomiką hotelarstwa i turystyki. Był także wykładowcą w Wyższym Studium Nauk Społecznych (1948). Napisał m. in. Turystyka i wczasy (Kr. 1948), Organizacja i technika pracy w hotelach (W. 1965) oraz rozdziały w zbiorowej pracy „Turystyka Powszechna”, W. 1949 t. 1–4. Czynny był ponadto jako członek Komisji Turystycznej Rady Narodowej m. Krakowa i organizator festiwali sztuki «Dni Krakowa». Odznaczony był m. in. Odznaką i Tytułem Zasłużonego Działacza Turystyki oraz Złotą Odznaką Polskiego Związku Narciarskiego. Zmarł w Krakowie 1 II 1966, pochowany został na cmentarzu Rakowickim.

M. żonaty był dwukrotnie: z Olgą z Kwiatkowskich (24 XI 1917), z którą miał syna Jana, oraz z Józefą Jędrzejczyk z domu Warzecha (29 VI 1961).

Jackowski A., Bibliografia turystyki polskiej, Biografia 1800–1970, Wr. 1971 s. 8; – Kulczycki Z., Zarys historii turystyki w Polsce, W. 1970 s. 98, 182; Pół wieku Akademickiego Związku Sportowego, W. 1962 s. 35–6; – „Biul. Inform. Zrzeszenia Pol. Hoteli Turystycznych” 1966 nr 3/42 s. 53; „Tempo” 1966 nr 7 s. 3; – Arch. UJ: S. II 552 (Księga promocji doktorskich); Technikum Hotelarskie w Kr.: Akta personalne M-ego; – Informacje Józefy Macudzińskiej.

Kazimierz Toporowicz